Kijk eens

Kijk eens...mooie bloemen!’, roept een meisje van een jaar of drie. Ze staat stil bij een bloementuin. maar haar ouders wandelen door. Ze roept het nog eens, maar nu harder. Haar ouders reageren niet. Nog een keer roept ze het en wijst met twee handen naar de bloementuin. Ik zie het gebeuren als ik er langs loop. Het meisje kijkt vertwijfeld naar mij en mompelt: ‘Mooie bloemen.’ Ik zeg haar na: ‘Ja, mooie bloemen hè!’. Ze glimlacht en wijst nog een keer. Haar moeder, kijkt om en roept: ‘Doorlopen nu!’ Het meisje roept weer met een stralend gezichtje: ‘Kijk eens... Mooie bloemen!’ De moeder komt terug lopen, pakt het meisje bij de hand en zegt: ‘Nu moet je doorlopen!’. Het meisje laat zich met haar gezicht naar de bloementuin gekeerd meetrekken en kijkt nog een keer naar mij.

Ik weet de voorgeschiedenis niet, maar dit meisje inspireert mij tot het maken van dit boek. Hier wordt niet méé en met het kind gekeken. Haar dochtertje ziet mooie bloemen, de moeder alleen een lastig kind dat niet meeloopt. De ouders lopen achteloos voorbij aan de inderdaad prachtige bloementuin. Het meisje zal er een volgende keer ook aan voorbij lopen.

In dit boek gaat het vooral over hoe wij weer kunnen kijken met de ogen van kinderen: met verwondering, met fantasie, zonder oordeel. Dit valt niet mee, maar kan wel (aan)geleerd worden. Door te kijken zoals kinderen worden wij ons weer echt bewust van wat er om ons heen gebeurt. Ga eens samen met de kinderen naar buiten. Als we hen dan ergens op attent willen maken zelf met interesse kijken. Vooral het zelf geïnteresseerd zijn werkt door naar kinderen.