Een..., Twee..., Huppetee!

Hoe vaak heb ik het zelf niet gezegd, als kleuter, als volwassene, als juf, als moeder en oma?

Ook heb ik het vaak gehoord en hoor ik het nog steeds om mij heen, ‘Eén, twee.....,’ en dan gebeurt er iets. Vaak komt er ‘huppekee’ achteraan. Het is een vaste uitdrukking, waarin je aanzet tot iets doen. Dat het ook een begin van tellen is wordt later pas duidelijk. Ik hoor mijn kleindochter nog roepen bij het van een muurtje afspringen: ‘Eén, téé... huppetee!’ Bij alles wat ze doet horen we het haar zeggen. Zo krijgt ze aandacht voor iets wat ze gaat doen. Heel veel van deze uitdrukkingen worden gebruikt zonder dat men er bij nadenkt.

Kleine kinderen leren van dat wat wij spontaan en vanuit ons hart tegen hen zeggen.

Doordachte lesjes nodigen hen niet uit tot nabootsen. Het liedje ‘Hoedje van papier’, begint met tellen maar wordt door kinderen daar niet mee geassocieerd. Het is gewoon taal zoals alle taal. Toch zullen ze doordat ze veel van deze telwoorden te horen krijgen op zekere leeftijd ontdekken dat ze kunnen tellen zonder het echt expliciet door middel van lesjes geoefend te hebben.

Tellen en daarmee rekenen heeft alles te maken met taalontwikkeling. Vooral het horen, zien en nadoen is voor kleine kinderen noodzakelijk. De taal die gebruikt wordt bij jonge kinderen werkt zelfs niet, als er géén beweging bijkomt. Dát is waar het bij hen om gaat. Vanuit die beweging ontstaat de taal. Vooral de intentie waarmee het voorgedaan wordt is van heel groot belang. Wordt het gedaan omdat men wil dat kinderen de cijfers leren en gaat men daar dieper op in, dan zal het niet echt aankomen. Dan kan het gebeuren dat kinderen niet meer meedoen en zelfs faalangstig worden. Maar doen we het omdat het liedje of versje leuk is en de gebaren voor kinderen fijn zijn om na te doen, dan zullen ze het als plezierig ervaren en eerder overnemen.